Ιστορίες Ζωής & Φαντασίας
του Σοφοκλή Μαργαρίτη

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Στέλλα

Άνοιξε τα μάτια της. Μικρές αχτίδες φωτός έπεφταν επάνω τους και αμέσως κατάλαβε πως είχε ξημερώσει. Σηκώθηκε από το μονό της κρεβάτι και πήγε στην κουζίνα. Ετοίμασε τον καφέ της, πάντα μέτριο ελληνικό και κρατώντας το φλιτζάνι στα χέρια της τράβηξε στην άκρη τη λευκή, γεμάτη δαντέλα κουρτίνα. Αμέσως μπροστά της έκανε την εμφάνισή της η Καβάλα που ξυπνούσε μαζί της. Το βλέμμα της χάθηκε στο κάστρο της Παναγίας, στο λιμάνι, στις καμάρες, στον Άγιο Σύλλα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής της, η Στέλλα, που λίγους μήνες πριν είχε κλείσει τα 65, τα είχε αφιερώσει σχεδόν αποκλειστικά στο μεγάλωμα του εγγονού της και δεν έβγαινε πια συχνά από το διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου. Το να κοιτάζει αυτή την υπέροχη θέα συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας, τη γέμιζε, τη ταξίδευε, θα έλεγε κανείς πως ήταν γι' αυτήν μικρές στιγμές ηδονής και ευχαρίστησης. Σύντομα άκουσε θόρυβο και σκέφτηκε πως ο γιος της είχε ξυπνήσει κι αυτός. Του ετοίμασε πρωινό, του έδωσε ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο και καθώς έφευγε για τη δουλειά, του υποσχέθηκε πως θα περάσει αργότερα από το μαγαζί, να δει τι κάνουνε, αυτός και η κόρη της. Πρόσφατα πολλές αλλαγές είχαν γίνει στη ζωή τους και μια από αυτές, ίσως η πιο ουσιαστική, ήταν η ανακαίνιση του μικρού οικογενειακού μαγαζιού, κάτι που έγινε με πολύ κόπο αλλά και άγχος.

Ήταν Μεγάλη Δευτέρα, η θερμοκρασία βρισκόταν σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα για τέλη Απριλίου και λογικά ο κόσμος θα έπρεπε να κάνει την εμφάνισή του μαζικά στους εμπορικούς δρόμους της πόλης. Αυτό τη παρακίνησε να μη μείνει μέσα και να τηρήσει την υπόσχεσή της. Το ρολόι στο ράφι του μαγαζιού έδειχνε 12 όταν ξεπρόβαλε στη πόρτα πιο όμορφη από ποτέ, με τα μοντέρνα της γυαλιά φορεμένα στο χαμογελαστό της πρόσωπο, με τα περιποιημένα και φρεσκοβαμμένα της στο χρώμα του κεχριμπαριού μαλλιά της, με το κατακόκκινο πανωφόρι της ριγμένο στους ώμους της και με ένα βλέμμα όλο προσμονή.

Οι μέρες κύλησαν με πρωτόγνωρη δουλειά για τη μικρή επιχείρηση. Η Μεγάλη Εβδομάδα πέρασε και η ανακούφιση ήταν έκδηλη σε όλους στην οικογένεια, αφού ο κόπος τους, το ρίσκο τους να μπούνε σε έξοδα σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά περίοδο έδειχνε να ανταμείβεται. Το καλοκαίρι έφτασε και η Στέλλα το πέρασε κυρίως αγκαλιά με τον μικρό εγγονό της. Σπάνια του χαλούσε χατίρι. Ήταν ο θησαυρός της, τον έβλεπε και τα ξεχνούσε όλα. Είχε κουραστεί τόσο πολύ στη ζωή της. Χήρα με δύο παιδιά στα 39 της και δε το έβαλε κάτω, ούτε τότε, ούτε και τώρα που είχε ένα νέο μωρό να μεγαλώσει, έστω με τη σχετική βοήθεια της εργαζόμενης μητέρας του. Οι μήνες προχώρησαν και έφεραν πολλά, μικρά και μεγάλα. Η Στέλλα ήταν εκεί για όλους, σαν ένας αόρατος συνδετικός κρίκος που τους κρατούσε ενωμένους στα δύσκολα και στα εύκολα, αλλά και στα πιο απλά. Συγκινήθηκε όταν είδε πως ο εγγονός της άνοιξε την καλοκαιρινή γιορτή του παιδικού σταθμού, ως αφηγητής και μάλιστα ντυμένος ναύτης. Γέλασε πονηρά και γεμάτη ικανοποίηση όταν ο μικρός την επέλεξε απ' όλους τους άλλους για να τον πάει για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο την ημέρα του αγιασμού. Στα γενέθλιά του ήταν η πρώτη που έτρεξε να τον φιλήσει και να τον αγκαλιάσει μόλις έσβησε τα πέντε κεράκια της τούρτας του και στη πρώτη κινηματογραφική του έξοδο ένιωσε απίστευτα υπερήφανη με το πόσο ήσυχα ο γλυκός της κάθισε στη σκοτεινή αίθουσα. Η Στέλλα ακόμη και όταν δε το έδειχνε ευθέως, πάντα με τη στάση της εκδήλωνε την υποστήριξή της, το σεβασμό της απέναντι στις επιλογές και επιθυμίες των παιδιών της. Έτσι, ήταν η πρώτη που είπε το ναι στη λαχτάρα του γιου της να κάνει ένα ταξίδι για πρώτη φορά στο εξωτερικό και να λείψει από τη δουλειά. Άλλωστε η Ρώμη ήταν και δικό της, ξεχασμένο πια, όνειρο. Γέλασε όταν τον άκουσε να περιγράφει με τρόμο την ανάβασή του στον τρούλο του Αγίου Πέτρου και εντυπωσιάστηκε βλέποντας τις φωτογραφίες που είχε βγάλει από εκεί ψηλά και που είχαν αποτυπώσει όλη τη μαγευτική θέα της ιταλικής πρωτεύουσας...

Κόντευε να ξημερώσει η τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη, όταν άνοιξε απότομα τα μάτια του. Ο εκκωφαντικός θόρυβος ενός κεραυνού που τράβηξε το αλεξικέραυνο του γειτονικού σχολείου τον κατατρόμαξε. Έξω έβρεχε καταρρακτωδώς και το σκοτάδι διέλυαν οι απανωτές αστραπές. Πετάχτηκε από το κρεβάτι και φώναξε τη μητέρα του να σηκωθεί ώστε να κατεβάσουν τα στόρια για ασφάλεια. Καθώς έλεγε τις λέξεις ανατρίχιασε και σταμάτησε απότομα, κλείνοντας το στόμα του με τα χέρια του. Έτρεξε στο δωμάτιό της. Το κρεβάτι της ήταν άδειο και τακτοποιημένο. Ήταν έτσι από εκείνη τη Μεγάλη Δευτέρα, από τη στιγμή που βρέθηκε πεσμένη ανάσκελα και αναίσθητη στη μαρμάρινη σκάλα της οικοδομής. Κατέβασε όλα τα στόρια εκτός από αυτό της κουζίνας. Στάθηκε μπροστά στο παράθυρο με το βλέμμα χαμένο στο άπειρο. Δε πρόσεχε ούτε τη βροχή ούτε τις βροντές και τις αμέτρητες ουράνιες λάμψεις. Το μυαλό του επέστρεψε σ' αυτά που μόλις είχε ονειρευτεί και στο πόσο θα ήθελε να ήταν πραγματικά και όχι αποκύημα της φαντασίας του. Όμως η Στέλλα είχε φύγει από καιρό, στα ξαφνικά και χωρίς αντίο. Δε πρόλαβε να χειροκροτήσει τον εγγονό της στη γιορτή του παιδικού σταθμού, να τον συνοδέψει στη πρώτη του ταινία, να γευτεί μαζί του τη γενέθλια τούρτα του, ούτε να τον πάει για πρώτη φορά στο σχολείο. Δε μοιράστηκε τον ενθουσιασμό του γιου της για τη Ρώμη και δεν ένιωσε το άγχος και την αγωνία της κόρης της για το νέο μαγαζί. Αυτό ήταν που πλήγωνε τον γιο της περισσότερο απ' όλα. Πως από δω και μπρος, ότι όνειρο και να έκανε, ότι στόχο και να έβαζε, δε θα μπορούσε να τη συμπεριλάβει.

Εκείνη τη μέρα δε πήγε στη δουλειά. Περίμενε να σταματήσει λίγο η βροχή και με ένα ταξί πήγε στα νεκροταφεία της Καβάλας. Περπάτησε μέχρι τον ολόλευκο τάφο, άφησε πάνω του ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και τα μάτια του καρφώθηκαν στην ασπρόμαυρη φωτογραφία που ήταν κολλημένη στο μάρμαρο. Ήταν οι γονείς του, που μπορεί να μη πρόλαβαν να γίνουν γέροι, αλλά ήταν και πάλι μαζί...Αυτή η σκέψη ήταν εδώ και μήνες η μοναδική του παρηγοριά...

44 σχόλια:

  1. ειναι προσωπικη αφηγηση; καπως ετσι αισθανθηκα!
    ανατριχιασε η ψυχη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι...δεν υπάρχει ουσιαστικά το στοιχείο της μυθοπλασίας....Να σαι καλά...!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Σοφοκλή!
    Υπέροχο! Μπήκα μέσα ...συγκινήθηκα, λάτρεψα!
    Καλή συνέχεια στη συγγραφή!
    Το'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ καλησπέρα! Σε ευχαριστώ πολύ! Ήταν εξαιρετικά φορτισμένη η όλη ετοιμασία του...Όπως είπα το χρωστούσα....Να σαι καλά!

      Διαγραφή
  3. αγόρι μου τρυφερό... να είσαι καλά να τη θυμάσαι!
    Ποσο περήφανη θα είναι για σένα!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλενά μου σε ευχαριστώ πολύ και από εδώ!!!! Να σαι καλά!! πάντα!!!!

      Διαγραφή
  4. Είναι τόσο μα τόσο συγκινητικό αυτό που έγραψες... Είναι εξαιρετικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά μου να σαι καλά! Χαίρομαι που σ' άρεσε! Είναι ότι πιο προσωπικό έχω γράψει...Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  5. από τα παιδιά καταλαβαίνουμε και το χαρακτήρα της μητέρας! Ηταν υπέροχη γιατί είσαι κι εσύ!
    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νάσια μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ!! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου :) :)

      Διαγραφή
  6. Αχ βρε Σοφοκλη μου... Αχ βρε Σοφοκλη μου...
    Δε θα πω τιποτα, μονο θα συμφωνησω με τη Νασια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά αγαπημένη μου! Θα πω κάτι που έχω πει πολλές φορές...νιώθω πως γράφτηκε από κάποιον άλλον...ίσως βέβαια ήταν η κατάλληλη ώρα και κατάφερα να πω αυτά που ένιωθα, αυτά που έζησα...Φιλιααααααα και σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  7. Ένοιωσα πως αυτά τα καταπληκτικά που έγραψες είναι μέσα από την ψυχή σου, λόγια που θα ήθελες να της πεις και πράγματα που θα ήθελες να κάνεις μαζί της.
    Είμαι σίγουρη πως θα είναι πολύ ευχαριστημένη εκεί που βρίσκεται για το γιο της που με το συγγραφικό του ταλέντο της δείχνει την αγάπη του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Όλα αυτά που αναφέρω είναι πράγματα που έγιναν...απλά η ίδια δε τα πρόλαβε δυστυχώς...δε συμμετείχε σ' αυτά....είναι εκείνη η στιγμή τελικά που τα αλλάζει όλα...που ανατρέπει τη συνέχεια που έχεις στο μυαλό σου...είναι και αυτή η αίσθηση πως κάποιος λείπει διαρκώς...Να σαι καλά :)

      Διαγραφή
  8. Χαίρομαι που ξεκίνησες να γράφεις ξανά....
    νοιώθω πως έχεις πολλά μέσα σου που πρέπει να βγουν και ετούτο που διάβασα είναι ότι καλύτερο μπορεί να γράψει ένα παιδί για την μητέρα του.
    Να ξέρεις πως δεν χάνονται οι ψυχές Σοφοκλή μου, είναι γύρω μας,
    παραστέκουν στις ώρες μας , φύλακες άγγελοι στην σκέψη μας...
    όσα χρόνια κι αν περάσουν...

    Να είσαι καλά εύχομαι ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ!!! Γράφω ακόμη....ίσως όχι όσο θέλω...ίσως όχι ότι "πρέπει"...νιώθω πια όμως πως βρίσκω επιτέλους τους ρυθμούς μου...Πέρασε σχεδόν χρόνος μα είναι δύσκολα ακόμη, ειδικά τώρα που πλησιάζει η μέρα εκείνη...Δε το βάζω όμως κάτω...δε θα το ήθελε και η μητέρα μου, που άλλωστε χαιρόταν με όλα αυτά που με έβλεπε να ασχολούμαι...Θα συνεχίσω και την ιστορία με τους μάγους...Θα κάνω τις αλλαγές που θέλω γενικότερα και με κάποιο τρόπο θα επανέλθω! Και συ να σαι πάντα καλά! Τα φιλιά μου :)

      Διαγραφή
  9. Μέσα από ένα πολύ όμορφο γραπτό που γεννάει συγκίνηση , βλέπω και ένα υπέροχο γιο που τιμάει τη μνήμη της μητέρας του, των γονιών του, γεμάτος αγάπη και αναγνώριση γι αυτούς, που αν και "έφυγαν", ζούν στη ψυχή του με όλα τα καλά που του έδωσαν! Ενας γιός καμάρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ πολύ και από εδώ! και να πω πως το διήγημα αυτό γράφτηκε και στάλθηκε σε έναν διαγωνισμό...και μπορεί να μην είχε κάποια τύχη...εγώ το είδα όμως σαν ευκαιρία να γράψω κάτι τελείως διαφορετικό για τα δικά μου δεδομένα...κάτι χωρίς μυθοπλασία...κάτι που κρατούσα μέσα μου....Να σαι καλά Μαργαρίτα :)

      Διαγραφή
  10. Το κειμενο σου ειναι ενας κρικος απο την αλυσιδα της ζωης...
    Οι παπουδες δεν προλαβαν να τα δουν ολα απο τα παιδια τους, και τα παιδια τους δεν προλαβαν να τα δουν ολα απο τα δικα τους παιδια, οπως και εμεις δεν θα προλαβουμε με τη σειρα μας να τα δουμε ολα... Διαφορετικοι κρικοι ολοι ενωμενοι σε μια αλυσιδα ζωης.
    Πολυ ωραιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ή κακώς έτσι είναι όπως το λες...απλά όταν γίνεται κάτι ξαφνικά και νιώθεις πως είναι και άδικο, η όλη κατάσταση είναι πιο δύσκολη, περιπλέκεται...Να σαι καλά! Χαίρομαι που σου άρεσε :)

      Διαγραφή
  11. Ναι ήταν άτυχη και δεν τα έζησε όλα αυτά. Αλλά από την στιγμή που την κουβαλάτε μέσα σας, στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή σας, είναι σαν να ζει μαζί σας, βήμα-βήμα οτι θα την ευχαριστούσε να κάνει με το εγγόνι, με τα παιδιά της. Δεν σου κρύβω οτι έκλαψα στο τέλος. Σκέφτηκα πόσο οδυνηρός ήταν ο τρόπος που έφυγε, που ανακαλύψατε τον θάνατο της.
    Σίγουρα θα σας παραστέκει μαζί με τον πατέρα σου. Σε κάθε βήμα σας θα έχετε την ευχή τους.
    Το διήγημα είναι πολύ καλογραμμένο, με τον όμορφο τρόπο που ξέρεις εσύ να γράφεις. Ένα εξαιρετικό μνημόσυνο για την αγαπημένη σας μητέρα. Πέρσι Μεγ. Δευτέρα ήταν στις 29 Απριλίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαρία μου! Έτσι είναι...το πρόσωπό της νομίζω πως υπάρχει μόνιμα πια στο μυαλό μου...Θέλω να πιστεύω πως με κάποιο τρόπο είναι μαζί με τον πατέρα μου! Αυτό πραγματικά με ηρεμεί...Και ναι Μαρία μου έρχεται η μέρα που έπεσε...βέβαια δεν έφυγε τότε...είχαμε χειρουργείο και εντατική τρεις εβδομάδες...δε ξύπνησε ωστόσο ούτε για μια στιγμή...Σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  12. Φανταστικό, δεν έχω λόγια! Πραγματικά..με μετέφερες..αλλού!
    Συγγνώμη που δε γράφω πολλά, αλλά ειμαι ακόμη εκεί..
    Συγχαρητήρια και ελπίζω να συνεχίσεις την υπέροχη "δουλειά" σου. Θα περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία.
    Να 'χεις ένα τέλειο υπόλοιπο Κυριακής :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε! Εγώ δε μπορώ να είμαι και πολύ αντικειμενικός γενικότερα με τα κείμενά μου...πόσο μάλλον με αυτό ειδικά...Είναι πολύ περισσότερο από ένα διήγημα για μένα...! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!! Τις επόμενες μέρες έρχεται και ένα τρίτο διήγημα στο blog! Καλό σου βράδυ και καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  13. πολύ σωστή - και συγκινητική - η κίνησή σου να απαθανατίσεις στιγμές, ώρες, που πέρασες ή που ήθελες να περάσεις με ένα λατρεμένο πρόσωπο. Το γράψιμο θα λειτουργήσει λυτρωτικά. Καλή συνέχεια!
    Ξενικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μ' αρέσει να εκφράζομαι μέσα από κείμενα...και ένοιωθα πως πραγματικά το χρωστούσα όλο αυτό...μιας και δε πρόλαβα να πω κάτι στην ίδια...Λειτουργεί όντως λυτρωτικά! Έτσι είναι! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  14. Καλημέρα..
    συγκινήθηκα, μπράβο, ωραίο κείμενο, να τη θυμάσαι πάντα τη μητέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ καλησπέρα!!!! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ φίλε μου! Να σαι και συ πάντα καλά! :) Καλό μεσημέρι!

      Διαγραφή
  15. Έκλαψα κι εγώ...πόσο περήφανη θα ήταν για το γιο της, αν διάβαζε την ιστορία που της έγραψες Σοφοκλή μου!! μα πόσο περήφανη!! Θα είναι πάντα κοντά σας !! Είναι ο άγγελός σας!! Είμαι σίγουρη ότι ακούς τη φωνή της μέσα σου!! Την νιώθεις !! Μπράβο σου!! Το ταλέντο σου το συγγραφικό το καταλάβαμε από την αρχή, τώρα όμως κατάλαβα πόσο αξιόλογο παιδί μεγάλωσε η Στέλλα!! φιλάκια Σοφοκλή μου , και να ξέρεις ότι είναι μαζί σας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φανή μου σε ευχαριστώ πολύ! Ήθελα καιρό να γράψω κάτι και τελικά τα "κατάφερα"...Η φωνή της είναι ολοζώντανη μέσα μου! Πολλές είναι οι φορές που... σα να την ακούω να με φωνάζει...Ότι κι αν κάνω, νομίζω πως το κάνω για την ίδια...Να σαι καλά! Πραγματικά σε ευχαριστώ και πάλι! πολλά φιλιά! :)

      Διαγραφή
  16. Με συγκίνησες τρομερά. Ακόμα θυμάμαι τη δημοσίευσή σου και πόσο συγκλονίστηκα από τον τρόπο που την χάσατε κι ας μη σας γνωρίζω.
    Να την θυμάσαι με αγάπη.
    Διάβασε κι εκείνη το υπέροχο κείμενό σου και ένιωσε περήφανη σίγουρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πολύ! Ήταν τόσο ξαφνικό και αυτή η αίσθηση της αδικίας δε λέει να φύγει...Έχω όμως ηρεμήσει αρκετά...έχω αλλάξει βέβαια κιόλας...Τα φιλιά μου και την αγάπη μου :)

      Διαγραφή
  17. Τρομερά συγκινητικό, ευαίσθητο, τρυφερό και πιστεύω λυτρωτικό για σένα φίλε μου !!!
    Το καλύτερο μνημόσυνο για την ψυχή της !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ :) Ήταν όντως απίστευτα λυτρωτική η όλη διαδικασία της συγγραφής του...Να σαι πάντα καλά! Καλό μεσημέρι εύχομαι!

      Διαγραφή
  18. περασε καιρός το ξερω Σοφοκλη , με συγκλονισες με εκανες να τρεξω 14 χρονια πισω σε αυτό το περασμα στηναλλη οχθη ετσι ξαφνικα διχως αντιο σε ευχαριστω που το μοιραστηκες μαζι μας !!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το "δίχως αντίο" τελικά είναι το χειρότερο...Να σαι πάντα καλά! Τα φιλιά μου και καλό μεσημέρι εύχομαι! :) :)

      Διαγραφή
  19. Δεν έχω λόγια, είναι ότι καλύτερο διάβασα από σενα, είναι λόγια καρδιάς, συναίσθηματα που ακομα πάλλονται και όχι φαντασία γι'αυτό και άγγιξαν και δικές μου χορδές. Δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι άλλο, μακάρι να συνεχίζει να ζει όπως το περιγράφεις, μέσα από την αγάπη σου για εκείνη αιώνια αναπαυμένη!
    Τους χαιρετισμούς μου Νίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά! είναι περίεργο το διήγημα αυτό...ίσως γιατί δεν είναι διήγημα...Με αφορμή έναν άσχετο διαγωνισμό έγραψα κάτι που "χρωστούσα"...Η παρουσία της πάντως ή η απουσία της (εξαρτάται πως το βλέπω κάθε φορά) είναι σταθερή ακόμη....δυνατή...Ευχαριστώ Νίκη!

      Διαγραφή